Ζήλια..

Γειά σας και πάλι,
λείπω καιρό το ξέρω, αλλά επέστρεψα δριμύτερη με ένα θέμα φωτιά.
Ζήλια...
Eίτε τη νιώθουμε εμείς είτε άλλοι προς εμάς, τις περισσότερες φορές είναι ένα συναίσθημα που προκαλεί δυσφορία.
Πολλοί άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν ότι η ζήλια διαποτίζει τις αντιδράσεις τους στη σχέση τους, άλλοι πάλι το θεωρούν δεδομένο, ότι με κάθε σχέση θα έχουν πακέτο και τη ζήλια, γιατί είναι συνυφασμένη έννοια με την κτητικότητα απέναντι στο σύντροφο.
Τι κάνουμε όμως όταν ξεπερνά τα όρια του γλυκού και κολακευτικού?
Το κόβουμε και φεύγουμε, ή το ανεχόμαστε και καθησυχάζουμε μπορεί και για μια ολόκληρη ζωή το σύντροφο που ζηλεύει? Η΄αν εμείς οι ίδιοι ζηλεύουμε, ζητάμε βοήθεια ή το καταπνίγουμε για να μη χάσουμε το σύντροφό μας?
Όλα, κατά τη γνώμη μου, είναι δεκτά και λειτουργούν αλλά πρέπει να προσαρμοστούμε στα δεδομένα της εν λόγω σχέσης.
Αν πρόκειται για ένα άτομο που είναι ανεξάρτητο και δεν του αρέσει ο έλεγχος αλλά εμείς ζηλεύουμε γιατί και δε μας δίνει το ελεύθερο να παρέμβουμε στη ζωή του όσο θα θέλαμε ή γιατί είναι αυτονόητο για μας ότι όταν αγαπάς έναν σύντροφο τον/την ζηλεύεις, τότε καλό θα είναι να είμαστε ειλικρινείς με αυτό το άτομο, να αιτιολογούμε φωναχτά τις αντιδράσεις μας και προσπαθήσουμε να εμπλουτίσουμε τις δραστηριότητες μας έτσι ώστε να μη μένει χρόνος να αναλωνόμαστε στις ζηλοτυπίες μας.
Από την άλλη αν εμείς είμαστε θύματα ζήλιας τότε τα πράγματα είναι σαφώς πιο περίπλοκα. Και αυτό γιατί πιθανότατα ο σύντροφος μας να μην το παραδέχεται ότι η συμπεριφορά του είναι επιβλαβής για τη σχέση, ή να μη θέλει να διορθώσει το πρόβλημα ή ακόμα και να προσπαθεί αλλά να μη μπορεί. Τότε τι κάνουμε? Φεύγουμε? Εδώ είναι επιλογή με βάση τα κριτήρια του καθενός. Όλοι έχουμε όρια. Άλλοι θεωρούν γλυκό το να τους ψάχνουν τις κλήσεις στο κινητό και άλλοι όχι, ακόμα και αν δεν έχουν τίποτα να κρύψουν. Άλλοι γελάνε με ζηλοτυπίες σχετικά με μια ξανθιά τρίχα στο σακάκι και άλλοι εκνευρίζονται. Η λύση είναι να προσπαθήσετε να λύσετε το πρόβλημα από τι ρίζα θέτοντας όρια στη σχέση, μέχρι που επιτρέπεται να πηγαίνει ο άλλος όταν σας "ψάχνει" και τι σας ενοχλεί στη συμπεριφορά του.
Ένα τραγικό λάθος που κάνουν οι περισσότεροι είναι ότι μπαίνουν σε θέση "αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας". Δηλ. προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποδείξουν ότι δεν είναι άπιστοι και ότι οι φόβοι του συντρόφου είναι παράλογοι. Αυτό λοιπόν που συχνά δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι με αυτόν τον τρόπο θρέφουμε τη ζήλια του συντρόφου γιατί ασχολούμαστε με ένα κομμάτι που θα έπρεπε να αγνοούμε τελείως. Όσο αποδεικνύουμε ότι δεν ισχύει η μία παράλογη ιδέα τότε ο σύντροφος πιθανότατα ήδη να εργάζεται πάνω στην επόμενη. Είναι όπως με τα παιδάκια που κάνουν κάτι απαγορευμένο. Όσο ασχολείσαι με αυτό που κάνουν και τους δίνεις σημασία, παίρνουν επιβράβευση που σου τραβούν την προσοχή και συνεχίζουν συνήθως να κάνουν την απρεπή συμπεριφορά μέχρι να τα αγνοήσεις τόσο ώστε να καταλάβουν ότι δε θα σου τραβήξουν έτσι το ενδιαφέρον.
Πότε όμως πρέπει να χωρίσω?
Αυτό είναι επικίνδυνο να το καθορίσει κάποιος που δε ζει μέσα στο ίδιο σπίτι. Οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως ξέρουμε πότε δεν πάει άλλο, καθώς και πότε ο άλλος γίνεται ανυπόφορος, αλλά συνήθως τείνουμε να αδιαφορούμε για αυτά τα σημάδια.
Όταν έχουμε δεδομένο ότι μια έξοδος ή μια συνομιλία μας πχ στο κινητό θα προκαλέσει σίγουρα σκηνή ζήλιας ή όταν αναβάλλουμε ή ακυρώνουμε δραστηριότητες μας για να μην αναγκαστούμε πάλι να αντέξουμε τις ζήλιες του συντρόφου τότε μάλλον είναι ένα καλό κριτήριο ότι η ζήλια κατέστρεψε τη σχέση. Από την άλλη όταν ο σύντροφος ή εμείς που οι ίδιοι ζηλεύουμε δε θέλουμε να αλλάξουμε και δε μας ενοχλεί κάτι (ή αντίστοιχα δεν τον ενοχλεί) τότε είναι σίγουρο ότι αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί και μένει στα χέρια αυτού που θα υποστεί όλη τη ζήλια να δει μέχρι που θα αντέξει.
Γιατί με ζηλεύει?? Γιατί ζηλεύω?

Συνήθως η ζήλια πηγάζει από την ανασφάλεια. Αυτό κάποιοι ειδικοί το τοποθετούν στις πρώιμες σχέσεις με τη μαμά (ανασφαλής προσκόλληση) ενώ άλλοι σε πρώιμες σχέσεις με το άλλο φύλο ή εμπειρίες της εφηβείας. Με λίγα λόγια έχουμε μια παράλογη ιδέα ότι ο σύντροφος μας θα θελήσει να φύγει από εμάς γιατί δεν είμαστε αρκετοί για να τον κρατήσουμε, είτε γιατί έχουμε την παράλογη ιδέα ότι οι άντρες/ γυναίκες έχουν μια έμφυτη τάση να απατούν τους συντρόφους τους, και παραβλέπουμε το γεγονός ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου και όχι ολόκληρου του φύλου.
Όσον αφορά την ανασφάλεια ότι δεν είμαστε αρκετοί για τους συντρόφους μας, αυτό λύνεται συνήθως με ειδικούς γιατί ταλαιπωρεί το άτομο που έχει αυτή την έμμονη ιδέα. Πρέπει το άτομο να καταλάβει ότι δεν ευθύνεται το ίδιο για τις περισσότερες αν όχι όλες τις επιλογές του συντρόφου, ότι δεν έχει σχέση με την εμφάνιση την προσωπικότητα τις πράξεις και τις επιδόσεις του αν ένας σύντροφος επιλέξει να τον/την απατήσει, όπως επίσης και ότι αν του τύχει μια ή παραπάνω φορές δε σημαίνει ότι θα του τύχει με όλους τους συντρόφους, οπότε και πρέπει ψυχαναγκαστικά να τους ζηλεύει όλους.

Η ουσία είναι, για να καταλήξω, ότι σε μια σχέση πρέπει να αφεθούμε στην απόλαυση των καταστάσεων χωρίς να αμφισβητούμε συνεχώς τις προθέσεις και τους σκοπούς των άλλων. Με αυτόν τον τρόπο το μόνο που καταφέρνουμε είναι να περιορίζουμε το σύντροφο και τη σχέση. Αν από την άλλη το βιώνουμε στη σχέση μας, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να εξετάσουμε αν μπορούμε να οριοθετήσουμε τα θέλω μας, να δηλώσουμε μέχρι πού ανεχόμαστε συμπεριφορές, και να ζήσουμε με αυτά τα όρια μέχρι να δούμε αν τα σέβεται ο σύντροφος ή όχι.
Ελπίζω να βοήθησα όποιον αντιμετωπίζει το γνωστό και μη εξαιρετέο αυτό πρόβλημα,
είμαι εδώ για κάθε παρατήρηση και απορία.
Να προσέχετε,
Ντίνα

Αχ αυτή η κοινωνία!...

Λοιπόν, ήρθε η ώρα να προσεγγίσουμε ένα μεγάλο θέμα.
Μια φίλη μας, με το παιδάκι της το όμορφο, αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, που τόλμησε να μου εξιστορήσει και δέχτηκε να το μοιραστεί, έτσι ώστε και άλλοι να σκεφτούν και να διδαχθούν από αυτό.
Το μωράκι της γεννήθηκε με πρόβλημα στο ματάκι του, το λένε μικροφθαλμία. Όχι, το πρόβλημά της δεν είναι αυτό. Το πρόβλημά της είμαστε όλοι εμείς οι γύρω της. Αφήνω την ίδια να μας τα πει.


Kalispera! 
. 
Ti niotho ? tous problimatismous mou, me pianeis aproetimasti :)  den mou erxonte ola sto mialo tora, alla auta pou me fobizoun einai stin anaptuksi tou mikrou mou. To pos tha ton antimetopiso se liga xronia pou tha ksekinisei tis polles erotiseis. Mana giati me genises afou exo to problima sto mataki mou, giati den blepo apo to ena mati, den antexo na me koroideuoun kai na me rotane sinexeia ti exei to mati mou kai einai klisto, ti ekanes gia mena ( asxeta pou exo xasei mexri tora tin misi mou zoi apo tis stenaxories to anxos me kathe xeirourgio tou ) . Exo kourastei psixologika pou bgeno ekso mia bolta  me ton mikro mou kai mas blepoun kala kala les kai exoume erthei apo allo planiti, na me rotane sinexeia ti exei pathei sto mataki tou, akomi kai ta kakoproereta sxolia pou akouo kai gia mena alla k gia to paidi mou, opos anefthini mana pou afineis to paidi tsimpliasmeno kai exei kleisei to mati tou. Aneuthini pou to afises kai xtupise, auta pathenoun autes pou pidiounte se mikri ilikia kai fernoun ston kosmo ena paidi opou den einai aksies na to frontizoun k na to prosexoun( asxeta pou genisa sta 27 mou , apla mikrodixno ) , pigene kleisto se kanena idrima ti kratas ena tetoio paidi, aaaa se thimomaste exeis ksanarthei giati thimomaste to paidi sou, eperna til kapou kai elega geia sas eimai i "tade" kai apantousan aaaa pou exeis to paidi me to problima sto mati tou, esu den eisai pou gennises ena agoraki tuflo ????????? OLA AUTA K ALLA POLLAAAA.  Eide sto mikro mou ektos to oti einai daktilodiktoumenos ,  tou lene fuge apo do tufle , den se theloume stin parea mas, eisai arrostos tha mas koliseis tipota, koimase orthios. Kai auto to "ax panagia mou to kaimeno.... " mou sikonei tin trixa kagkelo.  Exo ginei polu kakia me ton kosmo trigiro mou apo tote pou genisa. Otan itan peripou 6 minon kai eixa psilosuniditopoiisei tin pathisei tou mikrou mou, otan me rotousan apantouse eutheos kai prospathousa na dixno oti einai ena fusiologiko paidi  ( etsi kai einai , giati mono to mataki tou exei ) , pali kai ekei ebriskan trofi gia na milisoun ..." koita poso psixra milaei gia to kaimeno to paidaki tis ". Pigena ego i mana mou se kanena giatro kai akougame polles fores gia to paidaki pou genithike k einai tuflo se suzitiseis tous  xoris na kseroun oti itan to paidi mou kai ta akouga.  Kathomoun kathe bradu pou oloi pigenan gia upno kai eklega moni mou gia na min me paroun xampari giati stis arxes ithelan na me pane se psixologous na mou dosoun iremistika. Eimoun xalia, polu xalia tha elega. Den iksera oute to spiti mou pou briskotan. Den leitourgousa. 
Ston mikro mou exo mathei kai apantaei monos tou san na min trexei tipota " epaisa kai xtupisa , alla tha ginei kala " apo monos tou prostheti stin eksigisi tou .... " oti i mama me paei se kati giatrous k mou bazoun mia maskoula , tin narkosi enoei , kai tha aniksei to mati mou "  , giati palia... i xtupage otan akouge gia auto ,i etrexe se mena klegontas. 
Thelo MIA mera na bgo ekso bolta me ton mikro mou k na eimai aorati,na euxaristitho tin bolta mas, den thelo na akouso esto gia mia mera ... A ti exei to paidi? 
Seu euxaristo pou mou apantises .
Σ.

 Πόσες φορές έχω δει κόσμο να δείχνει κάποιον ή κάποια με παραπάνω κιλά και να γελάει, σίγουρα όλοι ξέρουμε ότι για αυτά τα άτομα είναι αρκετά πιο δύσκολο να παίξουν στην αυλή του σχολείου, τα πειράγματα και συχνά η βία που δέχονται και όταν πια μεγαλώσουν πόσο δύσκολα κάνουν παρέες και σχέσεις. Ακόμα πιο σκούρα τα πράγματα για άτομα που λόγω γενετικών συνδρόμων εμφανίζουν κάποια νοητική υστέρηση ελαφράς μορφής και είναι συχνά αντικείμενο περίγελου από τον γύρω κόσμο. Η ζωή τους είναι πολύ δύσκολη και η προσαρμογή τους συχνά αδύνατη. Εγώ όμως θα παρατηρήσω κάτι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις. Αυτά τα άτομα, ενώ είναι αποδέκτες τόσης κακίας και τόσων συμπεριφορών που δεν αρμόζουν συχνά στο χαρακτηρισμό ανθρώπινες συμπεριφορές, είναι συνήθως τα πιο καλόκαρδα, χαμογελαστά και ζεστά συναισθηματικά άτομα. Το έχετε προσέξει κι εσείς ε? Συχνά καταλήγουν οι πιο πιστοί φίλοι για όσους είναι έξυπνοι αρκετά να προσεγγίσουν αυτόν που κανείς άλλος δεν τον-την κάνει παρέα.
 Στο θέμα μας τώρα, και για να συνδέσω τα παραπάνω, είμαι σίγουρη ότι το παιδί σου, το μωρό σου, θα μεγαλώσει και θα αναπτυχθεί σε έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο, με παρέες (καλύτερα να τις αποκτάς δύσκολα και να διαρκούν παρά εύκολα και να είναι επιφανειακές, συμφωνείς?), και εύκολα ή δύσκολα (και σε πολλούς από εμάς τους "φυσιολογικούς" για κάποιο λόγο μας έρχονται δύσκολα όλα)θα βρει το δρόμο του και την ευτυχία του, και θα γυρίσει να σου πει "ρε μάνα, τζάμπα στεναχωριόσουν". Εσύ θα το ξέρεις βέβαια από καιρό, όταν θα σου λέει χαμογελαστό μια μέρα τα νέα του.
 Δεν ξέρω πώς είναι το συναίσθημα που βιώνεις, η απογοήτευση και η στεναχώρια σου, δε θέλω να κάνω την ειδική και να σου χρυσώνω το χάπι. Όμως πιστεύω, ή μάλλον είμαι σίγουρη, ότι με τον καιρό θα μάθεις να μην ακούς τα άσχημα σχόλια και να εκτιμάς τα καλά και τις καλές προθέσεις, όσο μικρό ποσοστό και να είναι αυτές. Και εννοώ ότι εγώ θα χαιρόμουν το παιδί μου να κάνει παρέα με το δικό σου, όπως χαίρομαι όταν παίζει με παιδιά άλλων εθνικοτήτων και χρώματος. Παιδιά διαφορετικά, όμως παιδιά που αξίζουν την αγάπη και την παρέα και τη δική μου και της κόρης μου.
 Τις ερωτήσεις δεν μπορείς να τις αποφύγεις. Και οι ερωτήσεις δείχνουν ενδιαφέρον, που είναι καλό να αναζητάς, γιατί έτσι θα γίνεις ξεκάθαρη, θα μειώσεις την εμφάνιση "κοροϊδίας" και χαρακτηρισμών και θα χτίσεις μια γέφυρα επικοινωνίας. Μια μέρα η κόρη μου με ρώτησε σε κατάστημα παιχνιδιών: "μαμά, γιατί αυτό το παιδάκι είναι μαύρο?". Της απάντησα κάτι που μου ήρθε αυτόματα, πρέπει να το διάβασα κάπου: "Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Εγώ έχω καφέ μαλλιά ο μπαμπάς μαύρα, εσύ είσαι κορίτσι, αυτός είναι αγοράκι, μερικά παιδάκια έχουν άλλα χρώματα από εσένα. Αλλά είμαστε όλοι ίδιοι όπως οι γεύσεις των παγωτών. Σου αρέσει η βανίλια, σου αρέσει και η σοκολάτα, αλλά είναι και τα δύο παγωτό και τα δύο αξίζει να τα φας, είναι τόσο νόστιμα! Ε, εσύ είσαι η βανίλια, αυτός είναι η σοκολάτα!". Η ερώτηση "γιατί το παιδάκι έχει κλειστό ματάκι?" είναι καλή, και είναι αγνή από ένα παιδάκι. Η απάντηση πρέπει να είναι απλή για σένα, αλλά εξίσου αγνή και αληθινή. "Γεννήθηκε έτσι, είναι διαφορετικός, αλλά μοιάζετε σε τόσα άλλα πράγματα. Σου αρέσει η μπάλα? ναι? Του αρέσει πολύ! Πάει σχολείο όπως εσύ, και έχει ένα σωρό αυτοκινητάκια να μοιραστείτε." Στα παιδιά αρκεί να δείξουμε πού πρέπει να επικεντρώσουν την προσοχή τους. Στις ομοιότητες που έχουν σημασία στο παιχνίδι ή στη φιλία, όχι στη διαφορά στην εμφάνιση. Θεωρώ ότι είναι λάθος απαντήσεις του τύπου  san na min trexei tipota " epaisa kai xtupisa , alla tha ginei kala " apo monos tou prostheti stin eksigisi tou .... " oti i mama me paei se kati giatrous k mou bazoun mia maskoula , tin narkosi enoei , kai tha aniksei to mati mou "  γιατί του μαθαίνεις να περιμένει κάτι τέτοιο (που φυσικά αν σου έχουν πει ότι θα γίνει ορατή βελτίωση καλό είναι, αλλά αν όχι του δίνεις φρούδες ελπίδες) και η απογοήτευση θα έρθει με τον καιρό που θα το βλέπει ότι δεν θα έρθει. Επιπλέον, δίνεις στους άλλους την εντύπωση ότι είναι κάτι περαστικό που αν δεν είναι, είναι μια ανειλικρινής απάντηση που σε παγιδεύει σε στεναχώριες κάθε φορά που το λες και ακούς να το λέει και το παιδί σου.
Στην αρχή ίσως θα σου είναι δύσκολο να λες με φυσικό και χαλαρό τρόπο ότι είναι μια παγιωμένη κατάσταση γιατί αυτό προϋποθέτει να το χωνέψεις και εσύ ως μη αναστρέψιμο και να συμφιλιωθείς με αυτό. Μετά θα γίνει με τον καιρό τόσο απλό να το λες στους άλλους, όπως θα έλεγες κάτι άλλο, γιατί για παράδειγμα είναι κοντούλι ή υπερβολικά ψηλό, γιατί είναι τόσο αδυνατούλι ή στρουμπουλό. "Αααα, το παιδί μου θα είναι κοντό, πήρε από τη μάνα μου, 1.50 με το ζόρι". Δεν ακούγεται φυσιολογικό? Καθημερινό?
Το θέμα είναι οι μεγάλοι θα μου πεις. Αυτοί ειδικά που δεν έχουν ούτε το τακτ, ούτε την αγωγή ούτε την ευγένεια να μιλήσουν και να φερθούν το λιγότερο με αδιαφορία στην περίπτωσή σας, και αντίθετα σχολιάζουν. Αυτοί είναι κυρίως δικό σου θέμα. Όταν φυσικά δεν απευθύνονται στο παιδί σου. Μπορείς φυσικά να κάνεις μια βόλτα με το παιδί και άσε τους άλλους να σχολιάζουν. Τι σε νοιάζει η γνώμη τους? Για μένα δε μετράει. Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι κατακρίνουμε και κοροϊδεύουμε τους άλλους για να νιώσουμε εμείς ανώτεροι και ξεχωριστοί. Τους ρίχνουμε μια θέση για να ανεβούμε στο βάθρο λόγω ανασφάλειας. Ποιός δίνει βάση στην άποψη που πηγάζει από την ανασφάλεια. 
Από την άλλη, όλοι έχουμε κάτι για το οποίο δε μας είναι ευχάριστο να μιλάμε. Καμία οικογένεια όπως και κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος ούτε έχει τέλεια ζωή. Και εγώ το ίδιο! Με ποιό δικαίωμα θα κρίνω το μωρό σου από τη στιγμή που εσύ αν γνώριζες εμένα θα μπορούσες να κρίνεις πχ τους γονείς μου και τις επιλογές μου? Είμαι κάποιος ειδικός κριτής?
Τι να τους πεις όμως? Πες αυτό που σκέφτεσαι και νιώθεις. Να το βγάζεις από μέσα σου, γιατί αυτό σε κρατά πίσω. Αν θες να πεις σε κάποιον που λέει "α, η μάνα με το τυφλό παιδί" ότι "με λένε Σ. και όχι το παιδί μου δεν είναι τυφλό, έχει μια άλλη κατάσταση που καλό θα ήταν να ρωτάς πριν να μιλήσεις" δεν είναι αγένεια, που και αγένεια να ήταν είναι θεμιτό αν σε εκφράζει. Μπορείς να απαντήσεις με επιθετικά λόγια, με θυμό, λύπη, ειρωνικά. Ο,τιδήποτε σε κάνει να νιώσεις καλά απέναντι σε μια αδιακριτή και αγενέστατη συμπεριφορά που πληγώνει εσένα και το παιδί σου. Act it out.
Αν από την άλλη θες να απολαύσεις μια βόλτα όπως λες, δε χρειάζεται να είσαι ανάμεσα σε κόσμο. Δώσε ώρα και χρόνο στη σχέση σου με το παιδί. Πήγαινε βόλτα σε μια παραλία όταν είναι άδεια και παίξτε με κουβαδάκια. Σε ένα πάρκο σε μια μη πολυσύχναστη περιοχή. Ζωγραφίστε παρέα και κάντε (όταν μάθετε, είστε και μικρά) ποδήλατο μαζί. Η σχέση του μαζί σου είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτόν και ο τρόπος που τον έχεις στα δικά σου μάτια είναι ο τρόπος που βλέπει τον εαυτό του. Αν τον βλέπεις όμορφο, μοναδικό και ευχάριστο και δημιουργικό τότε έτσι θα δει και αυτός τον εαυτό του και αυτό θα δείξει αύριο και στους άλλους. Η αυτοπεποίθηση χτίζεται αρχικά από αυτά που ξέρουμε για τον εαυτό μας. Και τα περισσότερα από αυτά τα παίρνουμε από το σπίτι μας. 
Δείξτου λοιπόν πόσο τον θαυμάζεις, πες του ότι είσαι περήφανη για αυτόν που τα καταφέρνει τόσο καλά, που αντέχει τόσα χειρουργεία και είναι τόσο δυνατός, πιο δυνατός από εσένα. Μη σε δει να στεναχωριέσαι, να είσαι χαρούμενη που είναι υγιής και μεγαλώνει καλά σε μια οικογένεια που τον αγαπά. Πάνω από όλα πρέπει να του μιλάς. Να του εξηγείς τι έχει, τη διαφορετικότητα του και πως αυτό δε του στερεί τίποτα που αυτός θα βάλει ως στόχο. Μπορεί να γίνει ό,τι θέλει και να πετύχει ότι θέλει γιατί όλα είναι αποτέλεσμα ψυχικής δύναμης στη ζωή. Αθλητές κερδίζουν βραβεία ενώ γεννήθηκαν χωρίς πόδια. Πρόσφατα διάβασα για 14χρονο αυτιστικό αγόρι που είναι έτοιμο να καταρρίψει τη θεωρία της σχετικότητας. Άτομα με σύνδρομα down να παντρεύονται το άλλο τους μισό και να ζουν μόνοι τους. Όλα αυτά δείχνουν δύναμη ψυχής που πρέπει να του διδάξεις εσύ πάνω από όλα με τη δική σου δύναμη στην περίπτωσή του. Άφηνε πέρα όλα τα κακά σχόλια γιατί αυτά δε θα σε βοηθήσουν πουθενά. Κράτα δίπλα σου αληθινούς ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν να αναπτυχθείς και εσύ και αυτός.
Και ένα μάθημα ζωής για τον μικρό, υιοθετήστε ένα ζωάκι με κάποια δυσκολία ή αναπηρία. Αγαπώντας αυτό, θα αγαπήσει και αυτό τον εαυτό του, θα βρει συντροφιά και ταύτιση, θα καταλάβει τα πραγματικά αισθήματα που μετράνε και θα βοηθήσετε μια ακόμα ψυχή.
Και μην ξεχνάς ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θα σε ξαφνιάσουν με τη συμπεριφορά τους, απλά πρέπει να είσαι ανοιχτή για να τους δεις.

Αυτά τα λίγα, όχι λάθος πολλά από εμένα. Ό,τι άλλο χρειάζεσαι ρώτησέ με. Θα βρίσκομαι εδώ.
Και περιμένω και άλλα γράμματα. Γιατί όλοι έχουμε κάτι που μας απασχολεί μην το αρνείστε.

Φιλικά 
Ντίνα

Με πνίγει η ανεργία

Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο των προβλημάτων των καιρών, είναι ώρα να θίξουμε το θέμα ανεργία.
Επειδή ως γνωστόν όλοι είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, και σε αυτό δεν έχουμε την ίδια αντιμετώπιση. Οι αντιδράσεις ποικίλουν από απόπειρες αυτοκαταστροφής μέχρι αδιαφορία.
Το φαινόμενο είναι γνωστό: είτε λήγει η σύμβαση εργασίας, είτε υπάρχει απόλυση(μεγαλύτερο πλήγμα σαφώς), είτε δεν μπορεί να αρχίσει καν μια σχέση εργασίας για νέους εργαζομένους. Αν και είναι σημαντικό το αίτιο της ανεργίας, ας μη σταθούμε σε αυτό, όσο στα αποτελέσματα και στο τι μπορεί να γίνει στη συνέχεια.
Τα αποτελέσματα είναι σχεδόν πάντα αρνητικά για οποιαδήποτε περίπτωση και αν εξετάσουμε: είτε μείνει άνεργος κάποιος οικογενειάρχης με πιεστικά έξοδα λόγω της ανάγκης του να παρέχει στην οικογένεια, είτε πρόκειται για κάποιον που θα έπρεπε να προχωρήσει τη ζωή του ως ενήλικας με κάποια ίσως δέσμευση ή απελευθέρωση (γάμος ή μετακόμιση σε δικό του σπίτι), είτε κάποιος νέος, πτυχιούχος ή μη που βλέπει ότι είναι ανίκανος με τα παρόντα δεδομένα να βρει μια δουλειά και να συντηρήσει τον εαυτό του αν και βρίσκεται σε παραγωγική χρονική στιγμή της ζωής του και έχει τα προσόντα. Αφήνω επίτηδες απ' έξω την περίπτωση να είχε κάποιος καταπιεστεί σε μια δουλειά για χρόνια και με τη λήξη να ένιωσε καλύτερα παρά χειρότερα, καθώς σε αυτή την περίπτωση προφανώς πρόκειται για την πραγματική επιθυμία ενός ανθρώπου να απαλλαγεί από τη δουλειά του, και όπως λέω συνήθως, ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή είναι να ακολουθούμε τις επιθυμίες μας.
Τι κάνουμε λοιπόν όταν βιώνουμε κάτι τέτοιο?

1. Δεν πανικοβαλλόμαστε. Τίποτα δεν αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη, όσο και να το θέλουμε. Κατά τη γνώμη μου χρειάζεται οργάνωση και ψυχραιμία για να καλυτερεύσει η κατάσταση, καθώς μέσα στον πανικό αποκλείεται να επιτύχουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.
2. Τι πραγματικά μας αρέσει να κάνουμε? Ίσως η περίοδος της ανεργίας έρχεται να συμπληρώσει μια σειρά σκέψεων που μπορεί να έχετε για το τι θέλετε πραγματικά να κάνετε στη ζωή σας. Αν έχετε τη δυνατότητα εκμεταλλευτείτε την περίοδο αυτή για να εμπλουτίσετε τα προσόντα  ας, τις γνώσεις και τη μόρφωσή σας, ή για να πειραματιστείτε σε επαγγελματικούς κλάδους που ίσως σας αρέσουν αλλά δεν το είχατε σκεφτεί ως τώρα. Αν πάλι όχι, και πιέζεστε να βρείτε ένα εισόδημα πάμε παρακάτω...
3. Μέχρι πού θα φτάναμε? Κάντε μια λίστα (έστω και νοητή) με το τι θα θυσιάζατε για να δουλέψετε άμεσα. Ένα μισθό πείνας αρκεί να υπάρχει εισόδημα? Εξάλλου οι ανάγκες καθενός ποικίλλουν. Μια δουλειά η οποία φαίνεται να σας εκμεταλλεύεται με οποιοδήποτε τρόπο? Εξαρτάται και από τα στάνταρντ του καθενός. Η΄ ίσως δε συμβιβάζεστε εύκολα ακόμα και τώρα και ίσως να είστε λίγο λάθος σε αυτό. Εξάλλου η περίοδος προστάζει συμβιβασμούς. Μήπως δεν είναι ώρα να επιμένετε να βρείτε δουλειά στο πτυχίο σας? Όλα αυτά και παρόμοια είναι πράγματα τα οποία θα πρέπει να αναλογιστείτε.
4. Ψάχνω αλλά δε βρίσκω. Οκ, συμφωνώ. Το έχουμε ζήσει σχεδόν όλοι που ψάχνουμε δουλειά το τελευταίο διάστημα. Συνεντεύξεις, βιογραφικά, δοκιμαστικά, κανένα τηλεφώνημα, καμία θετική απάντηση. Είναι απογοητευτικό, κανείς δε διαφωνεί. Το θέμα είναι ότι το μόνο που μπορεί να κερδίσει κανείς είναι εξάσκηση στη διαχείριση της απόρριψης, και εξάσκηση στις δεξιότητες μας στις συνεντεύξεις. Εδώ θα μας χρησιμεύσει η λίστα που είπαμε πριν. Γιατί τείνουμε να κάνουμε "σκόντο" στις βασικές μας απαιτήσεις όταν βλέπουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε. Πρέπει να αναλογιστούμε μήπως ήμασταν υπερβολικοί, αλλά δεν νομίζω ότι είναι λογική το "φιλάω κατουρημένες ποδιές" ή "πατάω επί πτωμάτων" προκειμένου να βρω μια δουλειά.
5. Δεν απογοητευόμαστε. Και πάλι συμφωνώ ότι αυτό είναι δύσκολο, αλλά δε γίνεται να τελειώσει η ζωή μας από αυτό! Δε διαπραγματεύομαι ότι η ζωή συνεχίζεται και στις δυσκολίες. Το παν είναι να βρούμε τη λύση στο πρόβλημά μας. Όσο λοιπόν η αναζήτηση συνεχίζεται, φροντίζουμε να βρούμε λύση στις πιθανές οικονομικές δυσχέρειες και να εξετάσουμε εναλλακτικές προσεγγίσεις που ακούγονται δύσκολες αλλά ίσως να μην είναι σε σχέση με τη δυσκολία να βρούμε δουλειά με τις υπάρχουσες συνθήκες (βλ. μετακόμιση σε άλλη χώρα με περισσότερες ευκαιρίες καριέρας, συγκατοίκηση με άλλους για να μοιραστούν τα έξοδα, συμβίωση με το ταίρι για τον ίδιο λόγο κτλ.).
6. Συμβουλευόμαστε ειδικό αν η κατάσταση μας κλονίσει σε σημείο που να έχουμε υποκειμενική αίσθηση αβάσταχτης δυσκολίας ή αν οι άλλοι μας πουν ότι αλλάξαμε σαν άνθρωποι και ανησυχούν για εμάς. Ναι καταλαβαίνω ότι δύσκολο να βρεις λεφτά, αλλά ναι υπάρχουν και εθελοντές στο κάτω κάτω της γραφής. Ένας ειδικός στην ψυχική υγεία θα μας βοηθήσει να αντέξουμε αυτή την περίοδο ώστε να μη φτάσουμε σε πραγματικό ψυχολογικό αδιέξοδο. Δυστυχώς, σε αυτό τον τομέα ως χώρα, νοοτροπία είμαστε πίσω, και είναι και ένα δείγμα προς αυτή την κατεύθυνση τα τραγικά γεγονότα με αυτόχειρες. Επομένως, ακούστε τον εαυτό σας και τους γύρω σας. Ακόμα και μια διερευνητική πρώτη συζήτηση θα σας βοηθήσει πολύ.

Ελπίζω να έδωσα μια ελπίδα ή έστω να βοήθησα να οργανώσετε τις σκέψεις σας.

Περιμένω την άποψή σας ή την εμπειρία σας σε σχόλιο ή με mail στο dina_pimeyden@hotmail.com για να το συζητήσουμε και εδώ.

Πάρτε τη ζωή πιο ανάλαφρα αν γίνεται,

με αγάπη,

Ντίνα