Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο των προβλημάτων των καιρών, είναι ώρα να θίξουμε το θέμα ανεργία.
Επειδή ως γνωστόν όλοι είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, και σε αυτό δεν έχουμε την ίδια αντιμετώπιση. Οι αντιδράσεις ποικίλουν από απόπειρες αυτοκαταστροφής μέχρι αδιαφορία.
Το φαινόμενο είναι γνωστό: είτε λήγει η σύμβαση εργασίας, είτε υπάρχει απόλυση(μεγαλύτερο πλήγμα σαφώς), είτε δεν μπορεί να αρχίσει καν μια σχέση εργασίας για νέους εργαζομένους. Αν και είναι σημαντικό το αίτιο της ανεργίας, ας μη σταθούμε σε αυτό, όσο στα αποτελέσματα και στο τι μπορεί να γίνει στη συνέχεια.
Τα αποτελέσματα είναι σχεδόν πάντα αρνητικά για οποιαδήποτε περίπτωση και αν εξετάσουμε: είτε μείνει άνεργος κάποιος οικογενειάρχης με πιεστικά έξοδα λόγω της ανάγκης του να παρέχει στην οικογένεια, είτε πρόκειται για κάποιον που θα έπρεπε να προχωρήσει τη ζωή του ως ενήλικας με κάποια ίσως δέσμευση ή απελευθέρωση (γάμος ή μετακόμιση σε δικό του σπίτι), είτε κάποιος νέος, πτυχιούχος ή μη που βλέπει ότι είναι ανίκανος με τα παρόντα δεδομένα να βρει μια δουλειά και να συντηρήσει τον εαυτό του αν και βρίσκεται σε παραγωγική χρονική στιγμή της ζωής του και έχει τα προσόντα. Αφήνω επίτηδες απ' έξω την περίπτωση να είχε κάποιος καταπιεστεί σε μια δουλειά για χρόνια και με τη λήξη να ένιωσε καλύτερα παρά χειρότερα, καθώς σε αυτή την περίπτωση προφανώς πρόκειται για την πραγματική επιθυμία ενός ανθρώπου να απαλλαγεί από τη δουλειά του, και όπως λέω συνήθως, ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή είναι να ακολουθούμε τις επιθυμίες μας.
Τι κάνουμε λοιπόν όταν βιώνουμε κάτι τέτοιο?
Επειδή ως γνωστόν όλοι είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, και σε αυτό δεν έχουμε την ίδια αντιμετώπιση. Οι αντιδράσεις ποικίλουν από απόπειρες αυτοκαταστροφής μέχρι αδιαφορία.
Το φαινόμενο είναι γνωστό: είτε λήγει η σύμβαση εργασίας, είτε υπάρχει απόλυση(μεγαλύτερο πλήγμα σαφώς), είτε δεν μπορεί να αρχίσει καν μια σχέση εργασίας για νέους εργαζομένους. Αν και είναι σημαντικό το αίτιο της ανεργίας, ας μη σταθούμε σε αυτό, όσο στα αποτελέσματα και στο τι μπορεί να γίνει στη συνέχεια.
Τα αποτελέσματα είναι σχεδόν πάντα αρνητικά για οποιαδήποτε περίπτωση και αν εξετάσουμε: είτε μείνει άνεργος κάποιος οικογενειάρχης με πιεστικά έξοδα λόγω της ανάγκης του να παρέχει στην οικογένεια, είτε πρόκειται για κάποιον που θα έπρεπε να προχωρήσει τη ζωή του ως ενήλικας με κάποια ίσως δέσμευση ή απελευθέρωση (γάμος ή μετακόμιση σε δικό του σπίτι), είτε κάποιος νέος, πτυχιούχος ή μη που βλέπει ότι είναι ανίκανος με τα παρόντα δεδομένα να βρει μια δουλειά και να συντηρήσει τον εαυτό του αν και βρίσκεται σε παραγωγική χρονική στιγμή της ζωής του και έχει τα προσόντα. Αφήνω επίτηδες απ' έξω την περίπτωση να είχε κάποιος καταπιεστεί σε μια δουλειά για χρόνια και με τη λήξη να ένιωσε καλύτερα παρά χειρότερα, καθώς σε αυτή την περίπτωση προφανώς πρόκειται για την πραγματική επιθυμία ενός ανθρώπου να απαλλαγεί από τη δουλειά του, και όπως λέω συνήθως, ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή είναι να ακολουθούμε τις επιθυμίες μας.
Τι κάνουμε λοιπόν όταν βιώνουμε κάτι τέτοιο?
- Δεν πανικοβαλλόμαστε. Τίποτα δεν αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη, όσο και να το θέλουμε. Κατά τη γνώμη μου χρειάζεται οργάνωση και ψυχραιμία για να καλυτερεύσει η κατάσταση, καθώς μέσα στον πανικό αποκλείεται να επιτύχουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.
- Τι πραγματικά μας αρέσει να κάνουμε? Ίσως η περίοδος της ανεργίας έρχεται να συμπληρώσει μια σειρά σκέψεων που μπορεί να έχετε για το τι θέλετε πραγματικά να κάνετε στη ζωή σας. Αν έχετε τη δυνατότητα εκμεταλλευτείτε την περίοδο αυτή για να εμπλουτίσετε τα προσόντα ας, τις γνώσεις και τη μόρφωσή σας, ή για να πειραματιστείτε σε επαγγελματικούς κλάδους που ίσως σας αρέσουν αλλά δεν το είχατε σκεφτεί ως τώρα. Αν πάλι όχι, και πιέζεστε να βρείτε ένα εισόδημα πάμε παρακάτω...
- Μέχρι πού θα φτάναμε? Κάντε μια λίστα (έστω και νοητή) με το τι θα θυσιάζατε για να δουλέψετε άμεσα. Ένα μισθό πείνας αρκεί να υπάρχει εισόδημα? Εξάλλου οι ανάγκες καθενός ποικίλλουν. Μια δουλειά η οποία φαίνεται να σας εκμεταλλεύεται με οποιοδήποτε τρόπο? Εξαρτάται και από τα στάνταρντ του καθενός. Η΄ ίσως δε συμβιβάζεστε εύκολα ακόμα και τώρα και ίσως να είστε λίγο λάθος σε αυτό. Εξάλλου η περίοδος προστάζει συμβιβασμούς. Μήπως δεν είναι ώρα να επιμένετε να βρείτε δουλειά στο πτυχίο σας? Όλα αυτά και παρόμοια είναι πράγματα τα οποία θα πρέπει να αναλογιστείτε.
- Ψάχνω αλλά δε βρίσκω. Οκ, συμφωνώ. Το έχουμε ζήσει σχεδόν όλοι που ψάχνουμε δουλειά το τελευταίο διάστημα. Συνεντεύξεις, βιογραφικά, δοκιμαστικά, κανένα τηλεφώνημα, καμία θετική απάντηση. Είναι απογοητευτικό, κανείς δε διαφωνεί. Το θέμα είναι ότι το μόνο που μπορεί να κερδίσει κανείς είναι εξάσκηση στη διαχείριση της απόρριψης, και εξάσκηση στις δεξιότητες μας στις συνεντεύξεις. Εδώ θα μας χρησιμεύσει η λίστα που είπαμε πριν. Γιατί τείνουμε να κάνουμε "σκόντο" στις βασικές μας απαιτήσεις όταν βλέπουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε. Πρέπει να αναλογιστούμε μήπως ήμασταν υπερβολικοί, αλλά δεν νομίζω ότι είναι λογική το "φιλάω κατουρημένες ποδιές" ή "πατάω επί πτωμάτων" προκειμένου να βρω μια δουλειά.
- Δεν απογοητευόμαστε. Και πάλι συμφωνώ ότι αυτό είναι δύσκολο, αλλά δε γίνεται να τελειώσει η ζωή μας από αυτό! Δε διαπραγματεύομαι ότι η ζωή συνεχίζεται και στις δυσκολίες. Το παν είναι να βρούμε τη λύση στο πρόβλημά μας. Όσο λοιπόν η αναζήτηση συνεχίζεται, φροντίζουμε να βρούμε λύση στις πιθανές οικονομικές δυσχέρειες και να εξετάσουμε εναλλακτικές προσεγγίσεις που ακούγονται δύσκολες αλλά ίσως να μην είναι σε σχέση με τη δυσκολία να βρούμε δουλειά με τις υπάρχουσες συνθήκες (βλ. μετακόμιση σε άλλη χώρα με περισσότερες ευκαιρίες καριέρας, συγκατοίκηση με άλλους για να μοιραστούν τα έξοδα, συμβίωση με το ταίρι για τον ίδιο λόγο κτλ.).
- Συμβουλευόμαστε ειδικό αν η κατάσταση μας κλονίσει σε σημείο που να έχουμε υποκειμενική αίσθηση αβάσταχτης δυσκολίας ή αν οι άλλοι μας πουν ότι αλλάξαμε σαν άνθρωποι και ανησυχούν για εμάς. Ναι καταλαβαίνω ότι δύσκολο να βρεις λεφτά, αλλά ναι υπάρχουν και εθελοντές στο κάτω κάτω της γραφής. Ένας ειδικός στην ψυχική υγεία θα μας βοηθήσει να αντέξουμε αυτή την περίοδο ώστε να μη φτάσουμε σε πραγματικό ψυχολογικό αδιέξοδο. Δυστυχώς, σε αυτό τον τομέα ως χώρα, νοοτροπία είμαστε πίσω, και είναι και ένα δείγμα προς αυτή την κατεύθυνση τα τραγικά γεγονότα με αυτόχειρες. Επομένως, ακούστε τον εαυτό σας και τους γύρω σας. Ακόμα και μια διερευνητική πρώτη συζήτηση θα σας βοηθήσει πολύ.
Ελπίζω να έδωσα μια ελπίδα ή έστω να βοήθησα να οργανώσετε τις σκέψεις σας.
Περιμένω την άποψή σας ή την εμπειρία σας σε σχόλιο ή με mail στο dina_pimeyden@hotmail.com για να το συζητήσουμε και εδώ.
Πάρτε τη ζωή πιο ανάλαφρα αν γίνεται,
με αγάπη,
Ντίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου