Ζήλια..

Γειά σας και πάλι,
λείπω καιρό το ξέρω, αλλά επέστρεψα δριμύτερη με ένα θέμα φωτιά.
Ζήλια...
Eίτε τη νιώθουμε εμείς είτε άλλοι προς εμάς, τις περισσότερες φορές είναι ένα συναίσθημα που προκαλεί δυσφορία.
Πολλοί άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν ότι η ζήλια διαποτίζει τις αντιδράσεις τους στη σχέση τους, άλλοι πάλι το θεωρούν δεδομένο, ότι με κάθε σχέση θα έχουν πακέτο και τη ζήλια, γιατί είναι συνυφασμένη έννοια με την κτητικότητα απέναντι στο σύντροφο.
Τι κάνουμε όμως όταν ξεπερνά τα όρια του γλυκού και κολακευτικού?
Το κόβουμε και φεύγουμε, ή το ανεχόμαστε και καθησυχάζουμε μπορεί και για μια ολόκληρη ζωή το σύντροφο που ζηλεύει? Η΄αν εμείς οι ίδιοι ζηλεύουμε, ζητάμε βοήθεια ή το καταπνίγουμε για να μη χάσουμε το σύντροφό μας?
Όλα, κατά τη γνώμη μου, είναι δεκτά και λειτουργούν αλλά πρέπει να προσαρμοστούμε στα δεδομένα της εν λόγω σχέσης.
Αν πρόκειται για ένα άτομο που είναι ανεξάρτητο και δεν του αρέσει ο έλεγχος αλλά εμείς ζηλεύουμε γιατί και δε μας δίνει το ελεύθερο να παρέμβουμε στη ζωή του όσο θα θέλαμε ή γιατί είναι αυτονόητο για μας ότι όταν αγαπάς έναν σύντροφο τον/την ζηλεύεις, τότε καλό θα είναι να είμαστε ειλικρινείς με αυτό το άτομο, να αιτιολογούμε φωναχτά τις αντιδράσεις μας και προσπαθήσουμε να εμπλουτίσουμε τις δραστηριότητες μας έτσι ώστε να μη μένει χρόνος να αναλωνόμαστε στις ζηλοτυπίες μας.
Από την άλλη αν εμείς είμαστε θύματα ζήλιας τότε τα πράγματα είναι σαφώς πιο περίπλοκα. Και αυτό γιατί πιθανότατα ο σύντροφος μας να μην το παραδέχεται ότι η συμπεριφορά του είναι επιβλαβής για τη σχέση, ή να μη θέλει να διορθώσει το πρόβλημα ή ακόμα και να προσπαθεί αλλά να μη μπορεί. Τότε τι κάνουμε? Φεύγουμε? Εδώ είναι επιλογή με βάση τα κριτήρια του καθενός. Όλοι έχουμε όρια. Άλλοι θεωρούν γλυκό το να τους ψάχνουν τις κλήσεις στο κινητό και άλλοι όχι, ακόμα και αν δεν έχουν τίποτα να κρύψουν. Άλλοι γελάνε με ζηλοτυπίες σχετικά με μια ξανθιά τρίχα στο σακάκι και άλλοι εκνευρίζονται. Η λύση είναι να προσπαθήσετε να λύσετε το πρόβλημα από τι ρίζα θέτοντας όρια στη σχέση, μέχρι που επιτρέπεται να πηγαίνει ο άλλος όταν σας "ψάχνει" και τι σας ενοχλεί στη συμπεριφορά του.
Ένα τραγικό λάθος που κάνουν οι περισσότεροι είναι ότι μπαίνουν σε θέση "αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας". Δηλ. προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποδείξουν ότι δεν είναι άπιστοι και ότι οι φόβοι του συντρόφου είναι παράλογοι. Αυτό λοιπόν που συχνά δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι με αυτόν τον τρόπο θρέφουμε τη ζήλια του συντρόφου γιατί ασχολούμαστε με ένα κομμάτι που θα έπρεπε να αγνοούμε τελείως. Όσο αποδεικνύουμε ότι δεν ισχύει η μία παράλογη ιδέα τότε ο σύντροφος πιθανότατα ήδη να εργάζεται πάνω στην επόμενη. Είναι όπως με τα παιδάκια που κάνουν κάτι απαγορευμένο. Όσο ασχολείσαι με αυτό που κάνουν και τους δίνεις σημασία, παίρνουν επιβράβευση που σου τραβούν την προσοχή και συνεχίζουν συνήθως να κάνουν την απρεπή συμπεριφορά μέχρι να τα αγνοήσεις τόσο ώστε να καταλάβουν ότι δε θα σου τραβήξουν έτσι το ενδιαφέρον.
Πότε όμως πρέπει να χωρίσω?
Αυτό είναι επικίνδυνο να το καθορίσει κάποιος που δε ζει μέσα στο ίδιο σπίτι. Οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως ξέρουμε πότε δεν πάει άλλο, καθώς και πότε ο άλλος γίνεται ανυπόφορος, αλλά συνήθως τείνουμε να αδιαφορούμε για αυτά τα σημάδια.
Όταν έχουμε δεδομένο ότι μια έξοδος ή μια συνομιλία μας πχ στο κινητό θα προκαλέσει σίγουρα σκηνή ζήλιας ή όταν αναβάλλουμε ή ακυρώνουμε δραστηριότητες μας για να μην αναγκαστούμε πάλι να αντέξουμε τις ζήλιες του συντρόφου τότε μάλλον είναι ένα καλό κριτήριο ότι η ζήλια κατέστρεψε τη σχέση. Από την άλλη όταν ο σύντροφος ή εμείς που οι ίδιοι ζηλεύουμε δε θέλουμε να αλλάξουμε και δε μας ενοχλεί κάτι (ή αντίστοιχα δεν τον ενοχλεί) τότε είναι σίγουρο ότι αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί και μένει στα χέρια αυτού που θα υποστεί όλη τη ζήλια να δει μέχρι που θα αντέξει.
Γιατί με ζηλεύει?? Γιατί ζηλεύω?

Συνήθως η ζήλια πηγάζει από την ανασφάλεια. Αυτό κάποιοι ειδικοί το τοποθετούν στις πρώιμες σχέσεις με τη μαμά (ανασφαλής προσκόλληση) ενώ άλλοι σε πρώιμες σχέσεις με το άλλο φύλο ή εμπειρίες της εφηβείας. Με λίγα λόγια έχουμε μια παράλογη ιδέα ότι ο σύντροφος μας θα θελήσει να φύγει από εμάς γιατί δεν είμαστε αρκετοί για να τον κρατήσουμε, είτε γιατί έχουμε την παράλογη ιδέα ότι οι άντρες/ γυναίκες έχουν μια έμφυτη τάση να απατούν τους συντρόφους τους, και παραβλέπουμε το γεγονός ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου και όχι ολόκληρου του φύλου.
Όσον αφορά την ανασφάλεια ότι δεν είμαστε αρκετοί για τους συντρόφους μας, αυτό λύνεται συνήθως με ειδικούς γιατί ταλαιπωρεί το άτομο που έχει αυτή την έμμονη ιδέα. Πρέπει το άτομο να καταλάβει ότι δεν ευθύνεται το ίδιο για τις περισσότερες αν όχι όλες τις επιλογές του συντρόφου, ότι δεν έχει σχέση με την εμφάνιση την προσωπικότητα τις πράξεις και τις επιδόσεις του αν ένας σύντροφος επιλέξει να τον/την απατήσει, όπως επίσης και ότι αν του τύχει μια ή παραπάνω φορές δε σημαίνει ότι θα του τύχει με όλους τους συντρόφους, οπότε και πρέπει ψυχαναγκαστικά να τους ζηλεύει όλους.

Η ουσία είναι, για να καταλήξω, ότι σε μια σχέση πρέπει να αφεθούμε στην απόλαυση των καταστάσεων χωρίς να αμφισβητούμε συνεχώς τις προθέσεις και τους σκοπούς των άλλων. Με αυτόν τον τρόπο το μόνο που καταφέρνουμε είναι να περιορίζουμε το σύντροφο και τη σχέση. Αν από την άλλη το βιώνουμε στη σχέση μας, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να εξετάσουμε αν μπορούμε να οριοθετήσουμε τα θέλω μας, να δηλώσουμε μέχρι πού ανεχόμαστε συμπεριφορές, και να ζήσουμε με αυτά τα όρια μέχρι να δούμε αν τα σέβεται ο σύντροφος ή όχι.
Ελπίζω να βοήθησα όποιον αντιμετωπίζει το γνωστό και μη εξαιρετέο αυτό πρόβλημα,
είμαι εδώ για κάθε παρατήρηση και απορία.
Να προσέχετε,
Ντίνα